و آتش چنان سوخت بال و پرت را            کـه حـتـی نـدیـدیـم خـاکـستـرت را

بـه دنـبـال دفــتــرچـۀ خـاطــراتـت            دلم گـشت هر گـوشـۀ سنـگـرت را

و پـیدا نکـردم در آن کـنج غـربـت            به جـز آخـرین صفحۀ دفـتـرت را

هـمان دستـمالی که پـیـچـیـده بودی            در آن مُهر و تسبیح و انگشترت را

همان دستمالی که یک روز بـستی            به آن زخـم بـازوی همسنگـرت را

همان دستمالی که پـولک نشان شد            و پـوشـیـد اســرار چـشـم تـرت را

سـحـرگـاه رفـتـن زدی با لـطـافـت            به پـیــشـانـی‌ام بــوسـۀ آخــرت را

و بـا غـربـتـی کهـنـه تـنهـا نـهـادی            مــرا، آخـریـن پــارۀ پـیـکــرت را

و تا حـال می‌سـوزم از یـاد روزی            که تـشیـیـع کـردم تـن بی‌سـرت را

کجا می‌روی؟ ای مسافـر! درنـگی            بـبـر بـا خـودت پــارۀ دیـگـرت را